Nostalgía

"Nú er myndbandið við nýjasta lagið ykkar Nostralgía tekið á 16 millilítra filmu...." sagði japanskættaða sjónvarpskonan einu sinni. Nostalgía er vissulega góð en hún er reyndar ekkert í dag miðað við það hvernig hún var í mínu ungdæmi.
Arnar frændi notar liðbandaslitið til þess að skondra léttfættur niður Minningabraut (þrátt fyrir slitið liðband) og fylgjast allir heillaðir með.
Sjálfur sit ég undir óumbeðinni Bob Dylan kynningu í vinnunni og fæ að heyra heillandi upplýsingamola um t.d. kvenkenningu piltsins í laginu House of the Rising Sun.
Ég sit mitt á milli vinnufélaganna tveggja sem báðir dýrka Dylan og kemst hvergi. Mér líður svolítið eins og litla húsinu sem var nokkurn veginn á milli turnanna tveggja í New York enda eru félagarnir báðir vel yfir einn og níutíu á hæð. En aðflugið að 0220 flugbrautinni er beint yfir skrifstofuna þannig að enn er von og ég enda kannski með að vera stærstur á svæðinu eftir allt saman og þá verður sko ekki spilaður neinn Dylan. O nei.